Pitagoras w Krotonie zakłada szkołę pitagorejską co ma miejsce w okolicach roku 530 przed naszą erą, która jest drugą kolejności, pierwsza założona została na wyspie Samos. Większość kolonii greckich wyznawała orfizm a wspólnoty pitagorejczyków mamiły dodatkowo dysponować jedną oraz wspólną własnością, nie wiadomo jednak czy było tak naprawdę, wiadomo, że spotkania odbywały się w domu pitagorasa, jednak nie ma żadnych śladów, że wszyscy przebywali tam na stałe w jednym budynku. Na swoich uczniów wybierał on przede wszystkim osoby, które były zdolne do milczenia, zachować w tajemnicy jego nauki oraz przyswajać je w szybkim tempie. Pitagorejczycy byli między innymi tymi, którzy głosili idee nieśmiertelności, wędrówki dusz i tak dalej. Szkole udało przetrwać się do trzeciego wieku przed naszą erą mimo uwikłań w różnego rodzaju sprawy polityczne. Sam pitagoras był postacią widywaną ponoć w kilku miejscach równocześnie, jednak są to już chyba bardziej legendarne przekazy niż prawda. Dawnym pitagorejczykom zawdzięczać będziemy mogli przede wszystkim rozważania nad stosunkiem ilościowym oraz astronomicznym obrazem świata. Według ich obrazu wszechświat składa się z centralnego ognia, dokoła którego krążyć będą kolejne ciała niebieskie takie jak słońce, księżyc oraz pięć pierwszych planet. Pitagorejczycy uznawali dodatkowo także harmonię sferę, czyli proces powiązany z obiegiem planety wokół słońca i tak dalej.

Uczniowie pitagorasa bardzo często dzieła stworzone przez siebie przypisywali bezpośrednio mistrzowi, dzięki czemu ich ranga była o wiele większą i jednocześnie otrzymywała poparcie poprzez autorytet jednego z największych filozofów. Podobnie mogło być ze słynnym twierdzeniem pitagorasa, które nazwane została właśnie jego imieniem. Najprawdopodobniej to nie on był jego twórcą lecz jeden z przedstawicieli jego szkoły, szkoły pitagorejskiej. Wśród innych osiągnięć pitagorasa oraz jego szkoły wymienić będziemy mogli między innymi dowód, że suma kątów w trójkącie równa się dwóm kątem prostym, wprowadzenie dwóch średnich, a mianowicie arytmetycznych oraz harmonicznych, skonstruowanie wielościanów foremnych oraz odkrycie dwunastościanu foremnego oraz stworzenie muzycznego stroju pitagorejskiego. Szkoła ta ma na swoim koncie jeszcze wiele, wiele innych odkryć oraz wynalazków, czy też twierdzeń i poglądów, bardzo duża z nich jednak zaginęła, czy też przez wieki po prostu została zniszczona oraz zapomniana na zawsze, a nie wiadomo, co ciekawego mógł jeszcze odkryć pitagoras oraz jego uczniowie zrzeszeni w szkole pitagorejskiej.

Pitagoras był jednym z greckich filozofów, oprócz tego zajmował się on także matematyką oraz mistyką, to właśnie od niego pochodzi słynne twierdzenie pitagorasa, które dotyczyć będzie trójkąta prostokątnego. Co do ustalenia daty jego życia oraz działalności jest to dosyć ciężkie, większość wersji podaje, że były to okolice szóstego wieku przed naszą erą. Według niektórych żył on przez osiemdziesiąt lat, inni natomiast twierdzą, że udało mu się przekroczyć granice setki. Same przekazy o życiu pitagorasa są bardzo nieostrymi, a jeśli już to posiadają w sobie bardzo dużo legendarnych elementów, gdzie naprawdę trudno wyodrębnić czysto historyczne fakty i zdarzenia, które miały miejsce naprawdę od historii wymyślonych oraz dopowiedzianych przez ludzi. Niektórzy wątpiom nawet w jego istnienie. Przyjmuje się jednak powszechnie, że urodził się on w fenickim Tyrze, a w Atenach działał w czasach Polikratesa. Swoją działalność filozoficzno-religijną rozpoczął dopiero w Krotonie, gdzie otworzył szkołę. Brał on nawet udział w zawodach bokserskich w czasie olimpiady, gdzie udało mu się zdobyć tytuł mistrza.

Jak wiadomo Locke był także wziętym politologiem oraz politykiem. Do jednych z największych sukcesów w dziedzinie filozofii polityki było opracowanie teorii funkcjonowania rządów republikańskich, która z całą pewnością odzwierciedlała poglądy, które charakterystycznymi były dla myślicieli z okresu klasycystycznego. Teoria republikanizmu klasycznego z czasem została natomiast przekształcona w teorię nowoczesnego modelu demokratycznego. Niektóre z fragmentów dzieł Locka ta ten temat w całości cytowane są w Konstytucji oraz Deklaracji Niepodległości Stanów Zjednoczonych Ameryki, tworząc w takowy sposób ich podstawę filozoficzną. Uznać można więc, że John Locke był tym, który stworzył podwaliny, pod sformułowanie zasad działania nowożytnej demokracji oraz modelu jej funkcjonowania, z jednoczesnym stworzeniem modelu demokratycznego rządu i innych elementów tego ustroju.

Locke jest uważany za tego, który jest twórcą klasycznej i czystej postaci empiryzmu w filozofii. Tworzy on swoje idee w oparciu o dane zmysłowe, gdzie sam podaje bardzo prosty schemat oraz zasadę ich powstawania. Bodźce zmysłowe w naszym umyśle tworzą różnego rodzaju wrażenia, które zostają automatycznie dopasowywane oraz grupowane w konkretne obiekty, które przez Locka nazywane są ideami prostymi, może to być jeden, dany i konkretny przedmiot. Idee proste jednak podlegają dalszym procesom myślowym, może nastąpić między innymi ich zestawienie, porównanie, dogłębna analiza, a na podstawie tego tworzone mogą być idee, które są już bardziej złożonymi, występującymi w postaci uśrednionych pojęć, które zawierają całe zbiory prostych idei o wspólnych cechach albo pojęciami uśrednionymi, które zawierają relacje pomiędzy prostymi ideami. Takie idee złożone powstające w ludzkim umyśle zaczynają powoli żyć samodzielnie, jeśli można to tak określić. Mówiąc najogólniej cały czas ulegają one przekształceniom, kolejnym uogólnieniom i tak dalej, co powodować będzie, że z czasem tworzone są idee całkowicie abstrakcyjne, które wydawać by się mogło nie są uzależnionymi od bodźców odbieranych bezpośrednio przez zmysły, w rzeczywistości jednak będą zawsze co najmniej dalekim odbiciem się prostych idei.

Historia Johna Locke zaczyna się w purytańskiej rodzinie w miejscowości Wrington znajdującej się w okolicach Londynu. Ojciec Johna był miejscowym prawnikiem, co z pewnością ułatwiło Johnowi dostanie się do jednej z najbardziej elitarnych londyńskich szkół, a mianowicie Westminster School. Po jej zakończeniu został przyjęty to cieszącej się podobną popularnością szkoły, a dokładniej Christ Church Chollege w Oksfordzie w roku 1652. Studiował on tam szeroki zakres przedmiotów od chemii i medyczyny zaczynając, poprzez teologię, aż po filozofię, szczególnie pisma oraz teksty antycznych filozofów. Otrzymał on tam staranne, czysto klasyczne wykształcenie, ale jednocześnie miał możliwość poznania takich osobistości jak Boyle, czy też Newton. Przez pewien okres czasu jego opiekunem był właśnie Boyle, który zapoznał go z atomistycznym przedstawieniem budowy materii, racjonalistyczną filozofią reprezentowaną przez Kartezjusza oraz szeregiem koncepcji empirystycznych. Pod wpływem tychże właśnie idei Locke wydaje swoje pierwsze dzieło filozoficzne, które pełniło jednocześnie rolę jego pracy doktorskiej. Szerokie pole umiejętności oraz wiedza z zakresu humanistycznego, technicznego oraz medycznego sprawiły, że na Johna bardzo szybko uwagę zwrócił jeden z wpływowych polityków, który tworzył ministerstwo zajmujące się sprawami kolonii brytyjskich, gdzie został on sekretarzem oraz lekarzem osobistym. Sielanka jednak skończyła się kiedy na jaw wyszedł spisek przeciwko królowi Karolowi II, kiedy Locke musiał uciekać do Francji, gdzie przebywał przez cztery następne lata.

Locke cały czas rozwijał swoją koncepcję, starając się rozciągnąć ją także na zjawiska psychiczne. Locke starał się poradzić z krytycznymi głosami, twierdzącymi, że Locke nie uwzględniał wewnętrznych odczuć, które także są bodźcami. Próbując poradzić sobie z tą problemową sytuacją stworzył pojęcie wewnętrznego zmysłu, który byłby odpowiedzialnym za odbieranie szerokiej gamy bodźców z naszego wnętrza na podstawie, których następnie właśnie tworzone są proste idee, takie jak odczuwanie bólu, głodu, żalu i tak dalej.

John Locke zajmował się przede wszystkim teorią poznania. W ramach jej tworzył cały aparat pojęciowy, który następnie stał się podstawą szerokiego grona kolejnych systemów filozoficznych od empiryzmu zaczynając, aż po samą fenomenologię. Wyjściem do jego rozważań była przede wszystkim fascynacja myślą kartezjuszowską, a z drugiej strony natomiast osąd rzeczywistości, który był bardzo rozsądkowy, przejęty z resztą od Boyla i Bacona. Celem Locka stała się przede wszystkim stworzenie takiego systemu pojęciowego, który byłby w miarę klarowny, przez co mógłby dorównywać samemu Kartezjuszowi, ale jednocześnie o wiele bardziej zgodny z zdroworozsądkowym ujęciem otaczającej rzeczywistości.

John Locke był jednym z najwybitniejszych filozofów angielskich, oprócz tej dziedziny wiedzy wyśmienicie radził sobie także jako lekarz, polityk, politolog, czy też ekonomista. Stworzył on klasyczną postać empiryzmu oraz od podstaw budował teorię tworzenia demokratycznego ustroju oraz rządu. W przypadku ekonomii natomiast był on tym, który stworzył podwaliny pod powstanie nowego kierunku tejże nauki, a dokładniej mówiąc monetaryzmu, co mogło być możliwe dzięki jego teorii wartości pieniądza. Same poglądy filozoficzne Johna Locke opierały się przede wszystkim na teorii poznania, możemy o tym dowiedzieć się więcej z jego dzieła, które wydane zostało w 1690 roku i nosiło tytuł „Rozważania dotyczące rozumu ludzkiego”. Jak wcześniej wspomniano był on także politologiem, gdzie bardzo wiele jego prac dotyczyło właśnie polityki, między innymi mówiły o niej „Dwa traktaty o rządzie” także z roku 1690 Spuścizna, którą po sobie zostawił była inspiracją dla kolejnych filozofów, którzy czerpali z jego dorobku i właśnie o niego opierali swoje wywody filozoficzne.

Koncepcje głoszone przez Kanta odbiły się bardzo dużym echem w europie i miały wpływ na jej filozofię, szczególnie jeśli chodzi zachodnią część starego kontynentu. Po filozofii krytycznej nie sposób już było ujmować pojęć takich jak Bóg, czy też absolut, jak czyniono to przed Kantem. Kantyzm sam w sobie zapoczątkował ruch filozoficzny, który następnie nazwany został idealizmem niemieckim. Do pierwszych poważniejszych krytyków kantyzmu zaliczyć będziemy mogli Hegla, który uznał tą filozofię za zbytnio formalną oraz abstrakcyjną, a przede wszystkim ahistoryczną, co jest już dosyć dużym zarzutem. Mimo wszystko jednak bardzo duża ilość filozofów tworzyła swoje dzieła właśnie w oparciu o transcendentalizm Kanta.