Fryderyk Nietzsche żył w wieku dziewiętnastym, był jednym z najbardziej wybitnych niemieckich filozofów, oprócz tej dziedziny sztuki zajmował się jednak także pisaniem, poezją oraz filologią klasyczną. Do punktów orientacyjnych jego filozofii oraz ideologii będzie można zaliczyć przede wszystkim całkowitą i bardzo dobitną krytykę chrześcijaństwa oraz kultury zachodniej, oczywiście tej współczesnej dla czasów jego życia. Istotnym będzie z pewnością także jego ogromny szacunek do wartości życia obecnych w kulturze antyczne oraz chęć i postulowanie powrócenia do niej, jak miało to miejsce w czasie renesansu. Sam Nietzsche jest twórcą wielu dzieł filozoficznych, ale także tekstów literackich, podejmujących różne tematy. Był on tym, który wyprowadził tezę nadczłowieka, bardzo kontrowersyjną nawet w dzisiejszych czasach. Na jej podstawie ludzie dzielą się na dwa gatunki, nadludzi oraz całą resztę. Nadludzie są wybranymi jednostkami, które to dzięki swojej silnej osobowości mogą decydować o tym co jest dobre i złe i postępować w kategoriach własnego sumienia, wykorzystując niższych od nich ludzi, gdzie zachodzi całkowite przestawienie wartości oraz moralności.

Fryderyk Nietzsche był jednym z bardziej wybitnych filozofów niemieckich okresu nowożytnego. Oprócz filozofii zajmował się on także klasyczną filologią, pisarstwem oraz poezją. Do punktów wyjściowych jego filozofii zaliczyć będziemy mogli przede wszystkim radykalną krytykę chrześcijaństwa oraz kultury zachodniej, oczywiście tej współczesnej dla autora. Istotny jest także szacunek do wartości, które obecne były w greckiej kulturze wraz z postulatem powrócenia do niej, czyli przeprowadzenia kolejnego kulturowego renesansu. Filozofia europejska nie była jeszcze gotową na postulaty Nietzschego, musiała dojrzeć do tego co one głosiły. Wszystko zaczęło powoli się zmieniać w momencie kiedy Zygmunt Freud zaczął korzystać z nietzscheańskich koncepcji w przypadku swoich badań psychoanalitycznych. Przez kolejne lata wielu filozofów oraz badaczy posiłkowało się dorobkiem filozoficznym Nietzschego, przedstawiając go w innym świetle, czy też zwracając uwagę na inne aspekty, które według nich były bardziej, czy też mniej ważnymi. Z całą pewnością można jednak powiedzieć, że Fryderyk Nietzsche posiadał bardzo świeże spojrzenie na filozofię.

Był niemieckim filozofem, jednocześnie wykładał on na uniwersytecie logikę oraz metafizykę. Jest on znany przede wszystkim jako twórca filozofii krytycznej, która inaczej znana jest także pod mianem transcendentalnej, w przypadku której głównym założeniem jest stwierdzenie, że podmiot to poznawczy warunek przedmiotu. Do podstawowych cech tej koncepcji filozoficznej zaliczyć będziemy mogli agnostycyzm poznawczy, czy też szczególne podejście do różnego rodzaju zjawisk. Do głównych wkładów w filozofię zachodnią przez Kanta było zniesienie opozycji pomiędzy racjonalizmem oraz empiryzmem. Do osiągnięć kantyzmu doliczyć będzie można także pozytywizm logiczny. Filozofia sprzed kilkuset ostatnich lat jest już o wiele bardziej rozbudowaną i wznioślejszą niż ta, która powstawała w czasach antycznych. Poruszane tutaj tematy są coraz bardziej zawikłanymi, tworzone są całkowicie nowe oraz oryginalne teorie, których nigdy wcześniej nie przedstawiali jeszcze inni filozofowie. Często spotykają się one z potępieniem i odrzuceniem.

John Locke był jednym z angielskich filozofów, a oprócz tego zajmował się także medycyną, polityką politologią oraz ekonomią, jak widać więc był wszechstronnie uzdolnionym człowiekiem. Stworzył on przede wszystkim empiryzm w klasycznej postaci oraz podstawy teoretyczne opisujące prowadzenie demokratycznego rządu. W ekonomii także tworzył on różnego rodzaju teorie, między innymi te, które dotyczyły wartości pieniądza, stały się one natomiast potem początkiem jednego z osobnych kierunków ekonomicznych. Wydał on wiele dzieł jednak do najważniejszych zaliczyć będziemy mogli te, które dotyczyły rozważań nad rozumem ludzkich, traktatów o rządzie oraz zapisków dotyczących tolerancji społecznej.

Arystoteles niezaprzeczalnie jest jednym z trzech najsławniejszych greckich filozofów, zaraz obok Sokratesa oraz Platona. Stworzył on system filozoficzny, który był przeciwstawnym do platonizmu, mimo to jednak był równie spójnym. Miało to bardzo duży wpływ na filozofię oraz naukę w europie, a jego odmiana chrześcijańska znana była jako tomizm i od wieku trzynastego do czasów obecnych uważana jest za oficjalną filozofię w kościele katolickim. Arystoteles był także założycielem szkoły filozoficznej, w Ogrodach Likejonu, stąd wziął się między innymi źródłosłów do polskiej nazwy szkoły średniej, jaką jest liceum. Arystoteles posiadał ogromne zasługi badawcze w szerokiej gamie dziedzin naukowych, między innymi fizyce, astronomii, biologii czy też logice. Z drugiej jednak strony część głoszonych przez niego teorii okazała się błędną. Zbyt rygorystyczne akceptowanie tychże właśnie teorii w następnych wiekach spowodowało, że rozwój tychże nauk w europie był opóźnionym, z drugiej jednak strony myśl głoszona przez Arystotelesa inspirowała kolejnych do poszukiwania hipotez związanych z kosmologią oraz fizyką. Arystoteles z pewnością jest jedną z ważniejszych postaci ludzkości, a szczególnie antycznej Grecji, gdzie zostawił on po sobie bardzo dużą i bogatą spuściznę oraz dziedzictwo kolejnym pokoleniom, także nam.

Określenie filozofii będzie bezpośrednio pochodziło od matematyka oraz jednocześnie jednego z najbardziej popularnych filozofów pitagorasa, który żył ponad pięćset lat przed naszą erą. Na samym początku pojęcie to posiadało w pełni dosłowny sens i oznaczało przede wszystkim szukanie i posiadanie mądrości. Obecnie termin filozofia używany będzie w szerokiej gamie różnego rodzaju znaczeń. Trudno podać jedną oraz spójną definicję, bo zakres filozoficznych rozważań oraz metoda prowadzenia badań i tok myślowy uległy zmianom historycznym, a samo rozumienie filozofii nie jest już uzależnionym tak bardzo od przyjętych tradycji filozoficznych. W bardzo dużym uogólnieniu powiedzieć można, że filozofią będzie nauką, która zajmować będzie się pytaniami dotyczącymi naszego świata, które zawsze nękały ludzkość, a mianowicie natura naszego istnienia, życie po śmierci, poznawanie prawy i wiele, wiele innych tym podobnych. Dzielić będzie się na kilka oddzielnych działów, które będą kolejno zajmowały się bytem, poznaniem, wartościami życiowymi oraz filozofią społeczną oraz wieloma, wieloma innymi tym podobnymi właśnie.

Według tego co twierdził Arystoteles człowiek to polityczne zwierzę, które stworzone jest do funkcjonowania w państwie. Arystoteles za człowieka uważał jednak tylko i wyłącznie mężczyznę, kobieta natomiast nie stanowiła w jego oczach pełności człowieczeństwa, nie mogła więc zajmować się polityką. Życie społeczne opierało się według jego poglądów natomiast na trwałych strukturach, między innymi małżeństwie, więzi pomiędzy kobietą, a mężczyzną. Ci natomiast tworzą podstawową komórkę społeczną jaką jest rodzina, ta jednak nie jest w stanie zaspokoić wszystkich potrzeb więc łączy się w gminy wiejskie, a następnie w państwa. Te natomiast pełnią już rolę samowystarczalnych oraz pełnych wspólnot. Arystoteles więc na podstawie schematu zaczynającego się od małżeństwa, a kończącego na państwie, pokazuje genezę jego powstawania, co z pewnością jest dosyć ciekawą i oryginalną jak na tamte czasy teorią.

W przypadku systemie filozoficznym Arystotelesa dusza jest jedną z form życia organicznego. Dusza ludzka stała się natomiast formą najbardziej doskonałą, jedyna, która ma możliwość zrozumienia zewnętrznego świata i świadomość samej siebie. Jako ta najdoskonalsza znajduje się także najbliżej połączenia z Bogiem. Dusza to tylko jednak z form materii, która nierozerwalnie się z nią łączy. Dusza i ciało tworzą więc swojego rodzaju całość, a nie dwa oddzielne od siebie byty. Arystoteles podzielił duszę na trzy różne części, gdzie jedna z nich to dusza wegetatywna, zmysłowa oraz trzeci z nich, a mianowicie rozum.

Hierarchiczność była zauważalną przez Arystotelesa w szczególności w przypadku świata ożywionego, gdzie wyróżnić można ciąg stworzeń od tych najprostszych do najbardziej złożonych, czyli samego człowieka. Arystoteles tłumaczył to w ten sposób, że w każdym jednostkowym bycie występuje inna ilość formy i materii. Czym w danym bycie jest więcej formy, staje się ona bardziej złożona, a mniej materii, tym wyższe jej miejsce w ogólnej hierarchii. Z połączenia takowych założeń powstały cztery przyczyny, czy też ich teoria, które muszą zostać spełnione, aby dana rzecz zaistniała, przede wszystkim musi powstać z materii, musi powstać poprzez ukształtowanie materii przez formy. Powstanie rzeczy samo w sobie musi być określone przez czynnik, który działał poprzednio, jest to więc przyczyna sprawcza, a oprócz tego powstanie rzeczy musi posiadać swój z góry określony cel. Arystoteles poprzez teorię czterech przyczyn postulował istnienie ducha, który poruszałby światem, tak jak dusza ma możliwość poruszania ciałem. Do ostatecznego źródła ruchu zaliczał natomiast nieruchomego poruszyciela, gdzie duch ten utożsamiany był w większości przypadków z Bogiem.

W swoich poglądach filozoficznych Arystoteles dokonał do dzisiaj stosowanego trychotomicznego podziału nauk, gdzie podzielił je na teoretyczne, praktyczne oraz pojetyczne, inaczej zwane także wytwórczymi. W przypadku nauk teoretycznych ich celem było przede wszystkim formułowanie wiedzy dla jej samej, w przypadku nauk praktycznych celem tym było już formułowanie wiedzy dla osiągnięcia doskonałości, przede wszystkim w sensie moralnym. Nauki wytwórcze natomiast za cel stawiały sobie formułowanie wiedzy, przy wykorzystaniu której możliwe jest wytwarzanie określonych przedmiotów, narzędzi i wielu, wielu innych tym podobnych.