W czasie trwania gotyku najczęściej budowane były kościoły w oparciu o plan bazyliki składającej się z trzech naw, chociaż zachowały się także liczne przykłady, gdzie zastosowanie znajdują rozwiązania czysto halowe. Bazyliki jednak posiadać będą jednak o wiele dłuższy kształt, będą większymi, a ich zwieńczeniem są podłużne prezbiteria. Układ wzbogacają dodatkowo liczne obejścia oraz wieńce kaplic. Fasada zamknięta jest przez jedną, czy też w większości wypadków dwie wieże, na których szczytach obowiązkowo znajdować muszą się dzwony. Czasem spotykane są także rozwiązania gdzie wieże te znajdują się na zakończeniach transeptu, czy też obok niego. W Anglii powtarza się natomiast rozwiązanie, które stosowane było już w okresie romańskim, a natomiast umieszczanie wież na skrzyżowaniu naw głównej i tej poprzecznej. Kościoły, które były wznoszone bardzo często odznaczały się bardzo dużymi rozmiarami. Gotyk w bardzo dużej mierze będzie podkreślał wertykalizm budowli i cechował się szkieletowością konstrukcji. Do charakterystycznych elementów w tym przypadku zaliczyć będzie można łuki przyporowe, ostre łuki posiadające elementy konstrukcyjne oraz sklepienia krzyżowo-żebrowe, co pozwoliło na prawie całkowite wyeliminowanie ściany i zastąpienie jej ogromnymi witrażami na dużych wysokościach. Zawiły i często bardzo różny układ żeber wprowadza do konstrukcji wielu odmian sklepień żebrowych, które zaczynają przybierać coraz bardziej fantazyjne kształty oraz formy, stając się także bardzo dużym walorem estetycznym.