Psychologia humanistyczna powstała na skutek reakcji na działanie behawioryzmu oraz koncepcji psychodynamicznej w psychologii. Oba te wspomniane nurty nie ujmowały człowieka w całej jego naturze. Nie było mowy w tych kierunkach o traktowaniu człowieka jako twórczej istoty, jako kogoś, kto posiada swoją tożsamość, autonomię, własne Ja, nie pojmowano także takich pojęć jak miłość, twórczość itp. Ogólnie rzecz biorąc, wraz z psychologią humanistyczną przyszło otrzeźwienie, nastało spojrzenie na człowieka jako na istotę transcendentalną. Równie istotnym pojęciem w tej koncepcji jet pojecie zdrowia psychicznego, na co wcześniej również nie zwracano uwagi w naukach traktujących o człowieku. Psychologia humanistyczna źle odnosi się do psychoanalizy, a zwłaszcza do behawioryzmu. Zarzuca się tym dwóm poprzednim kierunkom, że uprzedmiotawiają one człowieka.