Psychologia humanistyczna, w potocznym tego słowa znaczeniu, taktuje jako jedyna człowieka jako człowieka, a nie jako przedmiot. Uznaje ona całą jego rozciągłość duchową oraz to, że istnieją afery, poza które człowiek wychodzi i których nigdy zbadać nie będziemy mogli. Przede wszystkim nurt ten interpretuje człowieka jako autonomiczną jednostkę, czyli kogoś, kto sam o sobie decyduje i nikt nie może zniewolić człowieka bez jego własnej woli. Człowiek w ujęciu tego kierunku jest elementem świata przyrody, który jest w stanie funkcjonować twórczy w tym świecie, panować nad nim i go aktywnie kształtować. Świat zewnętrzny wpływa na człowieka, ale także człowiek wpływa na świat zewnętrzny Zachodzi aktywna interakcje, w której każdą ze stron coś z siebie daje. Człowiek jest badaczem, zdaje się panować nad światem dzięki swojej zdolności obserwacji, znikliwej oceny, na podstawie przewidywań przez siebie tworzonych itp. Głównymi narzędziami do badan psychologicznych w nurcie psychologii humanistycznej jest introspekcja. Jest to coś odmiennego od narzędzi psychoanalizy (badanie nieświadomości) oraz od eksperymentów behawiorystycznych.