Narcyzm może wyglądać w psychologii różnie – w zależności od tego, jakie podejście teoretyczne ma autor koncepcji narcyzmu. W podejściu psychodynamicznym narcyzm to pierwotne zaburzenie, które występuje u osób, które nieprawidłowo rozwiązały problem odseparowania się od rodziców w pierwszych etapach własnego życia. Psychologia ta wyróżnia występowanie narcyzmu wtórnego oraz pierwotnego. Narcyzm pierwotny występuje u każdego, jednak znika z biegiem czasu. Jest to naturalne stadium rozwoju, które zanika w czasie,kiedy zaczynamy dostrzegać, że jesteśmy kimś innym niż na przykład nasza własna matka, do której psychicznie nie potrafimy oddzielić się w pierwszych miesiącach naszego życia. Nie mamy w świadomości wtedy pojęcia Ja – według nas w pierwszych miesiącach życia wszystko, co istnieje jest nami – nie ma wiec granicy miedzy nami, a otoczeniem. W tym okresie na przykład niemowlę przystawione do lustra nie rozpozna się w nim. W tym okresie libido freudowskie jest zwrócone całkowicie we własne ciało, albo po prostu we własne ja – we własne ego. Jest to naturalny okres w rozwoju. W takiej fazie jeśli ktoś da nam jedzenie, na przykład butelkę z mlekiem, nie jesteśmy w stanie tak naprawdę ocenić, czy to matka nam je dała, czy po prostu to naturalny stan rzeczy, ze jesteśmy nakarmieni. Dlatego trudno mówić o jakiejkolwiek wdzięczności ze strony niemowlęcia. Dopiero po kilkunastu tygodniach życia uświadamiamy sobie w naturalny sposób, że nie zawsze nasze potrzeby zostają zaspokajane