Pierwsze znane opisy dziejów przeszłych obarczone będą bardzo dużym nacechowanie religijnym, mitologicznym, czy też prawnym. Pierwsi greccy kronikarze opisywali przede wszystkim mitologię założenia politycznych systemów, w których żyli. Opisy dziejów rzeczywistych rozpoczęły się natomiast w obszarze kulturowym obejmującym Europę, a dokładniej na terenie starożytnej Grecji kilkaset lat przed naszą erą, gdzie Herodot był pierwszym, który postanowił oddzielić to co wydarzyło się naprawdę od tego co jest tylko mitem oraz legendą. Pierwszy krytyczny rozbiór historyczny dotyczyć będzie natomiast wojen peloponeskich, gdzie jest to dzieło, które obecnie uważa się za w pełni historyczne. W czasie wieków średnich zapisy dziejów oraz ich periodyzacja był jednym z najistotniejszych czynników cywilizacji obracającej się wokół chrześcijaństwa i praktykowany był przede wszystkim przez środowiska klasztorne oraz duchowieństwo i w przypadku najważniejszych dworów monarszych. Na bieżąco spisywane zostawały wydarzenia polityczne, biografie, dotyczące rodowodów co ważniejszych osób i tym podobnych. Czym dalej w średniowiecze tym częściej pojawiają się dzieła, których forma zaczyna odchodzić od uwarunkowań religijnych. Jednocześnie historycy zaczynają zwracać uwagę na okoliczności, które towarzyszą działaniom wielkich ludzi i przebiegiem wielkich wydarzeń. Kolejne epoki to ciągły rozwój nauk humanistycznych i coraz bardziej rzetelne podejście do spraw historiografii, gdzie największy nacisk kładziony jest przede wszystkim na rzetelność i bezstronność w opisywaniu zdarzeń.