Pacjenci trafiający do szpitala psychiatrycznego albo do gabinetu psychologicznego czy terapeutycznego skarżą się na początku na to, że nie czują sensu swojego życia. Jest to objaw bardzo wielu zaburzeń. Jednak pacjenci z zaburzeniem polegającym na żywieniu narcystycznej miłości w dalszej kolejność będą opowiadali o tym, że nie potrafią prawidłowo współżyć z innymi zarówno na płaszczyźnie fizycznej jak i psychicznej. Wszechwładne poczucie pustki odbiera im wszelki apetyt na życie. Często pacjenci ci przychodzą do gabinetu zmuszeni przez bliskich, kiedy oni sami znajdują się już w depresji. Rzadko jednak popełniają samobójstwa. Kłóciłoby się to z ich filozofią życiową -wszak nie dążą oni w swoim istnieniu do unicestwienia się. Charakterystyczne także dla takiego pacjenta jest chroniczne unikanie przez niego wszelkich bliższych związków z ludźmi.