Koncepcje wiecznego powracania świata pojawiły się już w czasach antycznych, a dokładniej w przypadku tez głoszonych przez Heraklita z Efezu, którego Nietzsche cenił bardzo wysoko, podobnie z resztą jak wszystkich stoików, jednak Fryderyka nie interesował czysto kosmiczny wymiar tej teorii, ale jej konsekwencje dla życia ludzkiego. W opinii wielu innych filozofów nauka dotycząca wiecznego powracania to zwornik, który łączyć będzie poszczególne propozycje Nietzschego. Niestety nauka ta przedstawiona jest jedynie jako zapowiedź radosnej wiedzy i nie wiele bardziej rozwinięta w kolejnych dziełach. Najogólniej mówiąc możemy określić, że każdy z nas w każdej chwili dokonuje wyboru, który waży na losach wieczności. Wydaje się, że aby móc całkowicie zaakceptować wieczny powrót rozumiany w takowy, a nie inny sposób, nie można żyć w stylu, który zaszczepiany zostaje nam w procesie socjalizacji i uspołeczniania. Zobowiązania społeczne, moralne zasady oraz bardzo głęboko odczuwalne pojęcie samego ja i odnoszenie się do czasu, będą czyniły zaakceptowanie wiecznego powrotu strasznie trudnym, jeśli nie niemożliwym. Zadaniu temu, według Nietzschego, sprostać może jedynie nadczłowiek.