Choroba, która cały czas była obecna w twórczym życiu Nietzschego rozwijała się bez przerwy i w końcu przerodziła się w obłęd. Listy, które w okresie roku 1888-1889 pisał filozof świadczą tylko i wyłącznie o tym, że musiał on gwałtowanie utracić rozeznanie w sytuacji oraz całkowity kontakt z otoczeniem. Na początku roku 1889 nastąpiło całkowite załamanie nerwowe, które spowodowało, że musiał zostać przewieziony do kliniki psychiatryczne. Został on jednak stamtąd zabrany przez matkę, a po jej śmierci przez siostrę do Weimaru, gdzie spędził on ostatnie trzy lata swojego życia, znajdował się jednak tam w całkowitym odosobnieniu do końca pochłonięty przez apatię.