Przez całe swoje życie Immanuel Kant bezpośrednio związany był z Królewcem, gdzie otrzymał solidne wykształcenie, a następnie w roku 1740 rozpoczął swoje studia filozoficzne, jeszcze jako szesnastoletni chłopiec. Na uniwersytecie, gdzie głównie zaciekawiony był naukami przyrodniczymi po raz pierwszy miał styczność z filozofią oświecenia. Studia uniwersyteckie zamknął sporządzoną przez siebie pracą, gdzie zagłębiał się w koncepcje myślowe Leibniza. Sześć lat od rozpoczęcia studiów umiera jego ojciec i Kant zmuszony jest do przerwania dalszej nauki. Aby utrzymać się przy życiu podejmował się udzielania korepetycji, prowadzenia prywatnych lekcji i cały czas kontynuował badania filozoficzne oraz co kilka lat wydawał swe kolejne prace, gdzie pierwsza z nich ukazała się trzy lata po śmierci ojca filozofa, czyli w roku 1749. Ponad pięć lat później udaje mu się zyskać etat na uczelni. Ponieważ pensja uczelniana na jego stanowisku nie należała do najwyższych cały czas jednak prowadził lekcje prywatne, co komentował słowami, że uwielbia towarzystwo pięknych oraz jednocześnie wykształconych kobiet. Przeszedł on w końcu przez wszystkie szczeble uniwersyteckiej kariery, aby w końcu w roku 1770 objąć katedrę logiki oraz metafizyki. Kant tak naprawdę nie miał możliwości spotkania z ludźmi, którzy mieliby możliwość dorównania mu pod względem intelektualnym, gdyż mówiąc uczciwie miasto, w którym spędził większość życia do najbardziej okazałych z pewnością nie należało. Powodowało to między innymi, że w swych filozoficznych dociekaniach polegać musiał na samym sobie.