Architektura wieków średnich w znacznej mierze wyrastała z osiągnięć jakie posiadało na swoim koncie oraz dorobku cesarstwo rzymskie. Po jego rozpadzie na dwie części, a mianowicie wschodnią i zachodnią, miejsce miał odmienny sposób kształtowania się i rozwoju budownictwa w tych właśnie niedawno podzielonych regionach. O ile w Bizancjum starano się kontynuować wcześniejsze osiągnięcia starożytnych rzymian i dostosowując je do potrzeb rodzącego się i zyskującego coraz większą popularność świata chrześcijańskiej, to na zachodzenie bardzo duży wpływ na architekturę oraz zdobnictwo wywarły przede wszystkim barbarzyńskie plemiona, które zamieszkiwały Europę. Powstał w tym okresie także nowy rodzaj osadnictwa, który bardziej dostosowany był właśnie do barbarzyńskich plemion. Wyludnieniu uległy miasta rzymskie, a osiedla zakładane były na wzgórzach oraz miejscach trudnodostępnych i dających ułatwienie oraz przewagę podczas obrony. Z chwilą przyjęcia przez takowe plemienia chrztu, zaczęto budować kościoły. Do ich budowy na samym początku wykorzystywane były elementy starych rzymskich budowli, z czasem natomiast zamiast naśladować antyczne wzornictwo tworzone były nowe obiekty, gdzie szukano nowych rozwiązań oraz wprowadzano wcześniej niespotykane dekoracje, co między innymi doprowadziło do powstania nowych stylów architektonicznych, między innymi barok, styl romański i wiele, wiele innych tym podobnych.