Początki astronomii sięgać będą już czasów antycznych, kiedy cywilizacje pierwotne zaczynały prowadzić regularne i coraz bardziej dokładne obserwacje nieba. Już ponad pięć tysięcy lat temu Babilończycy, Chińczycy, czy też Egipcjanie rozpoczęli dostrzegać pewne prawa, którymi rządzi się niebo i które są powtarzalnymi. Jako osobna nauka astronomia wyodrębniona została jednak kilka tysięcy lat później, a mianowicie w starożytnej Grecji. Doży wpływ w kolejnych wiekach na astronomię posiadał kościół. Przekonywał on między innymi, że wiedza nie jest potrzebna człowiekowi, gdyż służy doczesnemu życiu i nie jest pomocną jeśli chodzi o zdobywanie wiecznego szczęścia w niebie. W tamtych czasach głoszono poglądy, które powodowały cofanie się, a nie rozwój astronomii i to cofanie się o wiele wieków wstecz. Między innymi Laktancjusz w wieku czwartym stwierdził, że ziemia z całą pewnością jest płaska i nie może być kulą. Podobnie jeden z mnichów błędnie zinterpretował Biblię i uznał, że wszechświat jest ogromną skrzynią, gdzie na samej jej dnie znajduje się płaska jak talerz ziemia. Kolejne epoki historyczne i ciągłe malejąca rola kościoła oraz coraz mniejsza jego interwencja w sprawy polityczne oraz naukowe spowodowało rozwój wielu dziedzin wiedzy, między innymi właśnie także astronomii, tworzone były pierwsze przyrządy dające możliwość obserwowania nieba, a pomiary stawały się coraz bardziej dokładnymi.