Psychologia humanistyczna szczególnie zdaje się podkreślać wewnątrz sterowność człowieka. Oznacza to, że odchodzi się w tym nurcie od myślenia o człowieku jako o kimś, kim można bezgranicznie manipulować. Tak naprawdę sytuacja badawcza nie pozwala nam wnioskować o niezaprzeczalnych wnioskach, bo przez to, że człowiek jest wewnątrz sterowny zawsze zachowuje się w sposób dość nieprzewidywalny, oczywiście w pewnych granicach. Typowym przekonaniem behawioryzmu jest właśnie przekonanie o tym, że człowiek jest zewnątrz sterowny. Dowolnym elementem sytuacji zewnętrznej można wywołać określone reakcje człowieka – właśnie w to wierzono jeszcze na początku ubiegłego wieku. Stosowano wiec dość niewybredne eksperymenty na ludziach. Czasami jednak istnieją takie blokady zewnętrzne, które uniemożliwiają człowiekowi działanie w wedle zasady wewnątrz sterowności. Czasami jest on zmuszony przez sytuację zewnętrzną do zachowania zewnątrz sterowności, ulegania warunkowaniu instrumentalnemu. Tak jest, jeśli manipuluje się jego instynktami, od których człowiek, jako istota biologiczna, nie jest przecież wolny. Tak więc wewnątrz sterowność to potencjał. Podstawowym celem człowieka, do którego on dąży w swoim istnieniu, jest samo aktualizacja oraz rozwój. Nieustanne rozwijanie się to ogólny sens naszego życia według psychologii humanistycznej.